Vademecum do Naukowej Teorii i Wiedzy Prawa Uniwersalnego

Najłatwiejszy i Najszybszy Sposób Jak Czytać i Rozumieć Literaturę dotyczącą Prawa Uniwersalnego

Georgi Alexandrov Stankov, 25 września, 2019

przetłumaczone na język polski przez Piotra Zyśka

www.stankovuniversallaw.com

Oryginalna wersja angielska

To jest poradnik (vademecum) do nowej Naukowej Teorii i Wiedzy Prawa Uniwersalnego (PU) dla wszystkich moich czytelników, którzy nie mają żadnego naukowego i fizycznego wykształcenia, ale żywią pragnienie, żeby zrozumieć prawdziwą Naturę Wszystkiego-CO-Jest, której współczesnej nauce nie udało się w pełni pojąć. To jest właśnie przyczyna, z powodu której nazywam ją „fałszywą nauką”. Jest to niezbędna wiedza dla każdego, kto jest na ścieżce duchowej i zdecydował wznieść się w tym życiu. Tak jak pisałem to przy rozmaitych okazjach, Teoria Prawa Uniwersalnego jest Nauką Podniesienia {Wzniesienia, Wniebowstąpienia}. Nie ma innej naukowej teorii podniesienia, ani na tej planecie, ani w żadnej innej wcielonej cywilizacji w tym multiwersie, która postanowiła wznieść się podczas obecnej uniwersalnej zmiany. Proszę wyryć sobie tą prawdę w waszych umysłach złotymi literami.

Każdy powinien uwewnętrznić tą prawdę w jak najszerszym zakresie, żeby rozwinąć konieczną wewnętrzną motywację do studiowania Teorii i Gnozy PU, ponieważ bez tej wewnętrznej motywacji, która zawsze będzie wspierana przez twoją duszę, nie będziesz w stanie przyswoić tej cennej wiedzy i nie będziesz w stanie się podnieść. Nawet jeśli z jakichkolwiek powodów nie rozumiesz PU w pełnym zakresie, musisz zaakceptować i przyjąć je, jako jedyną prawdziwą wiedzę jaką możesz przyswoić jako człowiek i próbować robić co w twojej mocy, by wprowadzić ją w inne obszary ludzkiej myśli, które cię interesują osobiście.

To jest moja rada dla ciebie – dla całej ludzkości – w tym pomyślnym czasie.

To powiedziawszy, zaprezentuję poniżej dydaktycznie najłatwiejszy i najszybszy sposób, żeby zacząć uczyć się PU z mojej perspektywy jako autora wszystkich tekstów na ten temat. Oczywiście jestem w pełni świadomy, że jest wiele osób, które mogą wybrać inne, bardziej specyficzne podejście, które odpowiada lepiej ich strukturze osobowości, skłonnościom i zdolnościom intelektualnym. Jako że zwracam się tutaj do znacznej większości ludzi, którzy nie mają rzetelnej wiedzy w fizyce i nauce, rekomendacja ta wyklucza wszystkich naukowców, którzy mogą zdecydować się wybrać inne podejście, np. zaczynając od razu czytać Tom I (po niemiecku) i Tom II (po angielsku) o Fizycznej i Matematycznej Teorii PU; są to pełnowartościowe podręczniki z fizyki dla uniwersytetów i innych wyższych instytucji edukacji akademickiej.

Te dwa tomy zbudowane są w podobny sposób i zawierają mniej więcej te same fizyczne i matematyczne elementy. Zorganizowane są dydaktycznie w taki sposób, że mogą być czytane niezależnie od siebie, tj. można zacząć od tomu II bez przeczytania tomu I. Tom I jest wystarczający, żeby uzyskać pełną wiedzę nowej fizyki PU. Jednakże, Tom II zawiera dużą liczbę nowych zaawansowanych wyprowadzeń (jako matematyczne równania) i zastosowań PU. Dla przykładu, możesz studiować wyprowadzenia nowych fundamentalnych stałych naturalnych, które pozwalają po raz pierwszy na integrację grawitacji z pozostałymi trzema fundamentalnymi siłami w modelu standardowym, który jest teraz zlikwidowany w nowej teorii PU. Te teoretyczne przełomowe odkrycia, każdy z nich wart w międzyczasie bezwartościowej Nagrody Nobla, nie są częścią Tomu I.

Te nowe wyprowadzenia i aplikacje PU przekonywująco wzmacniają wieczną prawdę, że istnieje tylko jedno Prawo Natury i że wszystkie pytania, jakie naukowcy mogą mieć o fizycznym świecie mogą być znalezione w tych dwóch podręcznikach. Proszę studiuj tą Tabelę, która za jednym rzutem oka podaje ci integrację wszystkich fundamentalnych naturalnych stałych w fizyce i udowadnia, jak wszystkie fundamentalne siły mogą być łatwo zintegrowane. Niemożność modelu standardowego w integracji grawitacji z pozostałymi trzema fundamentalnymi siłami jest największą niedoskonałością aktualnej fizyki i kompromituje ją jako prawdziwą naukę.

Tabela 1

I tu dochodzę do mojej pierwszej publikacji, którą chciałbym zarekomendować tobie na początek:

Uniwersalne Prawo Natury

Tak przy okazji, wszystkie tytuły artykułów i podręczników, które tobie podam w tym vademecum, można znaleźć jako linki w lewej kolumnie tej strony.

Ten krótki artykuł udowadnia z teoretycznego, filozoficznego, epistemologicznego i metodologicznego punktu widzenia dlaczego może być tylko jedno prawo Natury – Prawo Uniwersalne, które odkryłem w 1994 r. i rozwinąłem w nową Ogólna Teorię wszystkich Nauk do czasu 1997 r. Moim zdaniem, artykuł ten powinien znajdować się na początku każdego podręcznika dotyczącego nauki i powinien być studiowany i omawiany najpóźniej w szkole średniej, gimnazjum i liceum/kolegium, to znaczy jak tylko młodzi ludzie zaczynają studiować naukę – naturalną albo społeczną – w zależności od lokalnego programu nauczania.

Kiedy zrozumiesz kluczowe przesłanie tego przeglądu ludzkiej nauki, będzie tobie znacznie łatwiej kontynuować z wykładami innych tekstów, jako że masz teraz przekonanie, że może być tylko jedno prawo natury, i że w tym względzie dzisiejsza fizyka całkowicie źle ją zrozumiała utrzymując, że istnieje ponad sto odmiennych naturalnych praw, co każdy może łatwo sprawdzić studiując jakikolwiek podręcznik od fizyki albo po prostu przewinąć przez niego {kółkiem myszki}.

Kiedy bitwa ta o twój umysł zostanie wygrana, możesz łatwo kontynuować z poniższym popularnym wprowadzeniem w PU, które napisałem w 1998 r. jako część niemieckiego Tomu IV tak zwanej Tetralogii Nauki (cztery podstawowe książki/tomy I-IV na temat fizyki, matematyki (tom I i II), bionauki (tom III) i filozofii (tom IV)). Przetłumaczyłem to wprowadzenie teraz na angielski i publikuję je dzisiaj w wigilię naszego podniesienia.

Jest to następna publikacja, którą powinieneś studiować bardzo starannie. Powstrzymałem się od używania skomplikowanej matematyki i ograniczyłem tą prezentację do najprostszego równania w matematyce – zasady trzech – które okazuje się Równaniem Uniwersalnym tego Prawa.

Jeśli masz teraz w pełni zrozumiane i uwewnętrznione podstawowe zasady nowej Teorii PU, roztropnie byłoby, abyś rozpoczął studiowanie nowej Aksjomatyki PU, która zawiera tą samą wiedzę co w tych dwóch artykułach, ale w bardziej surowy i spójny teoretyczny sposób:

Nowa Aksjomatyka Prawa Uniwersalnego

Artykuł ten nie jest w zasadzie bardzo długi i zawiera on całą wiedzę, którą musisz nabyć, aby czytać i całkowicie rozumieć tom I i tom II z fizyki i matematyki. Nowa Fizyczna i Matematyczna Aksjomatyka jest fundamentem całej wiedzy o PU. Jeśli w pełni uwewnętrzniłeś ją, możesz zacząć stosować ją w jakimkolwiek obszarze ludzkiej myśli i natychmiast zaczniesz robić wielkie kroki w rozumieniu Natury Wszystkiego-CO-Jest – świata w którym żyjesz.

Od tej chwili zaczynasz być ekspertem PU. Korzyści tego intelektualnego osiągnięcia są niezliczone i zdumiewające. W przeszłości opisałem ten skok w świadomości następująco: „Wyobraź sobie, że jeździłeś do tej pory Fiatem Uno, a następnego dnia prowadzisz Porsche albo Lamborghini. Umysł twój zacznie poruszać się ni stąd, ni zowąd z prędkością światła, a nawet ponad to, że nie będzie żadnego sekretu ani tajemnicy, którą Natura mogłaby przed tobą stanowić, a której nie mógłbyś rozwiązać przynajmniej z teoretycznego punktu widzenia.” Będziesz wiedział co mam przez to na myśli, gdy dojdziesz do tego poziomu wiedzy o PU i jest to dokładnie to co doświadczyłem więcej niż 25 lat temu kiedy jako pierwszy odkryłem PU i zacząłem rozwijać Ogólną Teorię Nauki. Była to największa przygoda w moim życiu – będzie to największa przygoda w życiu każdego człowieka i zależy to wyłącznie od ciebie, czy obdarzysz siebie samego tym cennym podarunkiem.

W przypadku, gdyby przychodziło ci rozumienie tego fundamentalnego tekstu z trudnością, ponieważ jesteś bardziej zainteresowany duchowymi ezoterycznymi zagadnieniami, możesz pominąć go i pójść bezpośrednio do mojej podstawowej książki na temat Ludzkiej Gnozy:

New Gnosis: The Evolutionary Leap of Mankind [Nowa Gnoza/Wiedza: Ewolucyjny Skok Ludzkości]

W książce tej omawiam nową Teorię PU jeszcze raz w przystępny sposób w odniesieniu do dzisiejszych ezoterycznych nauk, które zapewne znasz ze sceny New Age. Jednakże, w omówieniu tym uwzględniłem również naukę, filozofię i religię (wszystkie obecne główne zorganizowane religie), żeby poszerzyć światopogląd moich czytelników, więc książka ta może być dość trudna dla wielu z was.

Zagadnienia te w żadnym stopniu nie są omawiane przez współczesnych ezoteryków (wojowników światła, „NowoEran”), ponieważ ci ludzie nie mają teoretycznej wiedzy o nauce, filozofii, teologii, religiach i nie mają intelektualnych aspiracji, aby uporać się z tak skomplikowanymi zagadnieniami. Wystarczy przeanalizować nową ezoteryczną literaturę w jakiejkolwiek specjalistycznej księgarni, która obejmuje więcej niż 20% wszystkich książek obecnie wydawanych, żeby przekonać się o tym fakcie. Najbardziej oczywiste fakty są prawdopodobnie najłatwiejsze do przeoczenia podczas obecnego Końca Czasu gigantycznych ludzkich podstępów i iluzji.

Teraz kilka słów do społeczności naukowej. Jeśli jesteś fizykiem i zacząłeś pogłębiać wątpliwości o zasadności twojej dyscypliny, wtedy twoja dusza może być zbawiona, ale tylko wtedy, jeśli jesteś gotowy wykonać dramatyczny zwrot o 180 stopni i odrzucić wszystko czego do tej pory się nauczyłeś. W tym przypadku, musisz zacząć studiować tom I i II od początku, tak jak kiedyś w szkole albo podczas pierwszych semestrów na uniwersytecie. Twoja przeszła fizyczna edukacja i umiejętności są twoją największą niedogodnością i im szybciej pozbędziesz się jej, tym lepiej dla ciebie. Musisz jedynie przezwyciężyć swoje wewnętrzne lęki i swoje naukowe ego, które szepcze ci kłamstwo, że jesteś ekspertem w kwestiach fizycznych. Nie jesteś, jesteś nawet bardziej ślepy niż każdy laik, ponieważ zostałeś uwarunkowany w zły sposób podczas twojej długiej akademickiej edukacji.

Ale masz jedną główną przewagę – studiowałeś fizyczne sprawy i powinieneś znać wszystkie równania, które przedstawiam w moich dwóch podręcznikach o fizyce. Jak tylko pojmiesz nową Aksjomatykę i logikę nowej symboliki czaso-przestrzennej w prezentacjach wszystkich wielkości fizycznych, możesz bardzo łatwo zrozumieć nową fizyczną i matematyczną teorię PU.

W gruncie rzeczy, musisz pojąć na najgłębszym poziomie swojej świadomości – jako naukowiec i człowiek wcielony – że energia = czaso-przestrzeń ma jedynie dwa wymiary/części składowe, przestrzeń i czas, dlatego wszystkie inne jednostki i wielkości układu SI można i trzeba zlikwidować. Stąd też wszyscy fizycy muszą również studiować moją Propedeutykę o PU, która omawia te podstawowe teoretyczne kwestie w bardzo precyzyjny i prosty sposób. Książka ta może być również czytana przez wszystkich ludzi bez jakiegokolwiek naukowego, fizycznego wykształcenia, ale żywiących mocne pragnienie zrozumienia nowej Teorii PU:

An Easy Propaedeutics Into the New Physical and Mathematical Science of the Universal Law – ebook [Łatwa Propedeutyka do Nowej Fizycznej i Matematycznej Nauki Prawa Uniwersalnego]

Jest to prawdą również w przypadku wszystkich matematyków, którzy nie mają wiedzy o fizyce. Będą musieli studiować jednak najpierw filozofię i epistemologię matematyki i dogłębnie zrozumieć, dlaczego jest ona hermeneutyczną dyscypliną ludzkiego umysłu i nie ma zewnętrznego przedmiotu badań, a dlaczego liczby i wszystkie matematyczne teorie liczb nie mają w szerszym kontekście w ogóle wartości. Dlatego też uważna nauka i zrozumienie Kryzysu Podstaw Matematyki, tak jak omówiłem go w moim artykule Uniwersalne Prawo Natury, jest nieodzowne dla twojego postępu w nowej Teorii PU. Matematycy muszą, stąd też, pozbyć się większości swojej wiedzy i swojej zgubnej obsesji na punkcie skomplikowanych równań, ponieważ jest to diabelska pułapka ludzkiego umysłu. Zamiast tego powinni nauczyć się rozpoznać piękno prostoty wszystkich rzeczy, jednakże na najgłębszym możliwym poziomie mentalnej abstrakcji.

Teoria PU jest krańcowym holistycznym podejściem do Wszystkiego-CO-Jest i wymaga najwyższego poziomu ludzkiej intelektualnej abstrakcji. To co najtrudniejsze jest w tym względzie, to nie osiągnięcie najwyższego poziomu abstrakcji, a umiejętność utrzymywania go {holistycznego podejścia} ciągle w każdej ludzkiej myśli i idei, jako aksjomatyczne zastosowanie PU. Zapewnia to ogromna dyscyplina poprawnego ludzkiego myślenia, do której zdolni są jedynie nieliczni ludzie.

Innymi słowy, Aksjomatyka powinna stać się jedynym modus operandi {łać. sposobem działania} ludzkiego myślenia, który teraz staje się nieograniczony i wolny od jakichkolwiek sprzeczności i paradoksów. Ważne jest aby zaobserwować, że obecnie poza mną i kilkoma innymi wysoko rozwiniętymi duchowo ludźmi z którymi jestem w kontakcie, nie ma innych ludzi – czy są to naukowcy, myśliciele, eksperci czy filozofowie – którzy zdolni są do tego rodzaju spójnego logicznego, aksjomatycznego myślenia przez cały czas. Potrzeba jedynie przeczytać książki tych ludzi, aby dojść do tej anihilującej konkluzji. Dlatego właśnie powinni oni wszyscy studiować najpierw PU, aby stać się nienagannymi myślicielami. Omawiałem ten temat przy różnych okazjach, zwłaszcza w odniesieniu do obecnych agnostycznych alternatywnych myślicieli (np. patrz tutaj).

Od tego momentu począwszy jesteś zdany na siebie, aby zdecydować, którą książkę i artykuł następnie przeczytasz, żeby pogłębić i poszerzyć swoją wiedzę o PU i jego powszechnym zastosowaniu we wszystkich aspektach życia – ludzkiego i pozaziemskiego. Napisałem wiele książek o Ludzkiej Gnozie, które możesz przeczytać według swojego uznania. W tym miejscu chciałbym podkreślić, że Ludzkie Poznanie nie różni się od Teorii PU, po prostu wznosi się ono ponad nią w duchowe kwestie i zatem niewątpliwie zawiera ludzką filozofię, teologię, teleologię, religie, historię, ekonomię itd., można wymieniać. Nie ma ograniczenia dla nowej Gnozy PU, tak samo jak nie ma granic zastosowań nowej Naukowej Teorii PU, ponieważ jest to prawdziwe odzwierciedlenie Wszystkiego-CO-Jest.

Ta stron internetowa jest nieprzerwaną kroniką wysiłków PAT (z ang. Planetary Ascension Team – Planetarny Zespół Podniesienia), aby wznieść Gaję i Ludzkość do 5. wymiaru. To jest to czego doświadczamy w tych dniach i ta aktualnie „ukryta” wiedza w najbliższym czasie stanie się powszechną ideą całej ludzkości. Na tym etapie, nie później, będzie olbrzymi popyt na moje książki o PU i dyskusja ta nabierze największej wagi.

Zorganizowałem moje książki i ważne artykuły w kilku kategoriach i przedstawiłem je w postaci linków w lewej kolumnie mojej strony, żeby mogły być łatwo osiągalne i czytane za darmo jako ebooki albo artykuły.

Strona ta jest wysoce interaktywnym archiwum mojego intelektualnego osiągnięcia całego życia i zawiera najszerszą i najbardziej zaawansowaną wiedzę, jaką obecna ludzkość wypracowała w swojej znanej i głównie nieznanej historii. Fakt ten musi być w tym miejscu wyraźnie zaznaczony. Jeśli postanowisz studiować pilnie PU, potrzebujesz jedynie czytać wszystkie artykuły i książki na tej stronie. Jeśli będziesz potrzebował rzeczowej wiedzy z encyklopedii i pisemnych źródeł jako odniesienia, żeby powiększyć swoją wiedzę, zapewniłem wiele odpowiednich linków w moich książkach i artykułach, których możesz użyć w pierwszej kolejności.

To wielce interaktywne archiwum umożliwi ci objąć każdy obszar ludzkiej wiedzy i rozwinąć swój umysł nie do poznania. Ostatecznie rozwiniesz boski umysł, o którym dużo mówiliśmy i wprowadziliśmy energetycznie na tej planecie rok temu. Aktywacja żółtego promienia oświecenia we wrześniu 2019 r. potężnie wpiera obecnie ekspansję ludzkiego umysłu w boski umysł, w wigilię mojego wzniesienia, które napędzi poziom kolektywnego oświecenia do niespotkanych dotąd wyżyn i umożliwi przejście ludzkości do 5. wymiaru.

Według moich szacunków, jeśli jesteś prawdziwym intelektualistą i przynosisz już ze sobą ogromną teoretyczną wiedzę z konwencjonalnego punktu widzenia, jak również wyuczony nawyk szybkiego nawigowania po nowych obszarach wiedzy, co powinno być cnotą każdego prawdziwego intelektualisty, będziesz potrzebował mniej więcej pięciu lat, żeby pojąć i w pełni uwewnętrznić cały zakres mojego intelektualnego osiągnięcia i uczynić go częścią swojego osobistego umysłu i świadomości.

Jest to dość krótki okres czasu biorąc pod uwagę fakt, że wchodzimy teraz w nową erę, gdzie ludzie staną się nieśmiertelni. Mówię o tych ludziach, którzy zdecydowali się podnieść w tym życiu i mogą osiągnąć ten cel wyłącznie, jeśli uwewnętrznili nową teorię PU. Inaczej mówiąc, musisz studiować Teorię PU, jeśli chcesz stać się nieśmiertelny. Jest to największy prezent jaki możesz sobie dać i jest to niewątpliwie największy prezent jakim mogłem obdarzyć ludzkość.

I niech tak będzie!

 

Krótkie Wprowadzenie w Podstawowe Twierdzenia Nowej Aksjomatyki Prawa Uniwersalnego

Georgi Alexandrov Stankov, 25 września, 2019

To przystępne wprowadzenie w Teorię Prawa Uniwersalnego zostało napisane w 1998 r. jako część niemieckiego Tomu IV: Prawo Uniwersalne w Lustrzanym Odbiciu Filozofii (166 stron, 1999) i przetłumaczone na angielski przez autora we wrześniu 2019 r.

 

PRZEDMOWA

Osobowość i światopogląd są zawsze zmiennymi przestrzeni geograficznej i czasu historycznego – czaso-przestrzeni ewolucji społecznej. Ta ostatnia uformowana jest przez kolektywne idee, które stworzyły również pojęcie filozofii. Przeznaczenie i charakter jednostki kształtowane są przez nadrzędne idee, nawet jeśli człowiek na mocy swojej intencji i pędu do działania, ma możliwość znacznego zmienienia ich. Filozoficzne dążenia zachodniego ducha, ukształtowanego przez obfitującą w wydarzenia historię tego kontynentu, miały zawsze na celu zgłębianie ostatecznej prawdy, z której ludzie czerpali nadzieję na lepsze i wyższe życie. Filozofia była zawsze rozumiana jako źródło zachodniej cywilizacji, pomimo że myśl filozoficzna nie jest w żadnym wypadku obca wielkiej kulturze azjatyckiej. Obecny upadek tego „umiłowania mądrości” mówi wszystko o stanie europejskiej i ziemskiej cywilizacji.

Studiowałem Prawo Uniwersalne w matematyce, fizyce, bionaukach i nie mniej ważnej ekonomii, aż po najdrobniejszy szczegół. Te zachodnie nauki zdobyły, poza kulturowymi różnicami, zdumiewającą wiarygodność, jeżeli wziąć pod uwagę poznawcze błędy, którymi były i są nadal dotknięte od czasu ich pojawienia się. Być może jest to wynik ich historycznego rozwoju, który biegł równolegle z historią Zachodu. I ta, Bóg mi świadkiem, daleka jest od bycia wolną od błędów.

Jeśli zajmuję się w tej książce jedynie filozofią zachodnią, robię to nie tylko dlatego, że jako Europejczyk jestem zakorzeniony w tej tradycji, ale ponieważ nie jestem zaznajomiony z wielkimi azjatyckimi szkołami myśli, chociaż rozumiem już, że uwewnętrzniły sedno Prawa Uniwersalnego znacznie lepiej niż zachodnia filozofia, poza kilkoma wartymi odnotowania wyjątkami. Stąd też, traktat ten nie jest w żadnym wypadku wynikiem kulturowego szowinizmu, jak można by sądzić, ale raczej przyznaniem się do niewiedzy.

 

ZWIĘZŁE WPROWADZENIE W PODSTAWOWE TWIERDZENIA NOWEJ AKSJOMATYKI PRAWA UNIWERSALNEGO

Metodologiczna analiza przeprowadzona w związku z odkryciem Prawa Uniwersalnego wykazała, że zasadnicze pojęcia wszystkich nauk nie zostały doprecyzowane. Fizyka nie wie co to jest energia, masa i ładunek, a matematyka nie może epistemologicznie wyjaśnić swoich podstawowych pojęć, takich jak continuum, liczba, zbiór prawdopodobieństwa, punkt, linia i powierzchnia/pole. Doprowadziło to do słynnego Kryzysu Podstaw Matematyki: od czasu twierdzenia Gödla (1931 r.) wiadomo było, że dyscyplina ta nie może usprawiedliwić swojej raison d’être {racji bytu} i prawdziwości za pomocą swoich środków. Zdanie sobie z tego sprawy stoi w dziwnej sprzeczności z faktem, że wszystkie ścisłe nauki naturalne, takie jak fizyka, oparte są na matematyce. Rozpoznałem, że wszystkie podstawowe pojęcia nauk mogą być wyprowadzone aksjomatycznie z Pierwotnego Terminu ludzkiej świadomości i wyjaśnione epistemologicznie. Po tym rozpoznaniu udało mi się opracować zunifikowaną teorię wszystkich naukwszech-teorię. Podstawą tej teorii jest nowa Fizyczna i Matematyczna Aksjomatyka Prawa Uniwersalnego. Składa się ona z kilku podstawowych stwierdzeń (aksjomatów), które skrótowo tutaj przedstawię.

Pierwotny Termin

Wszystkie naturalne nauki, łącznie z matematyką, są wytworami naszej świadomości – są one rzeczami myślowymi. Myśli można zaksjomatyzować. Pierwotnym terminem nowej Aksjomatyki jest „energia” albo „czaso-przestrzeń”. Pierwotny aksjomat mówi, że: „Energia jest czaso-przestrzenią”. Pierwotny termin jest Bytem. Wszystkie inne nazwy i symbole, które można użyć dla wyrażenia pierwotnego terminu są równoważne. Obejmuje to również świadomość. Pierwotny aksjomat nazywa się „zasadą ostatniej równoważności”:

Energia = czaso-przestrzeń = wszechświat = natura = Całość = Byt = świadomość = continuum = zbiór prawdopodobieństwa = symbole = itd.

Pierwotny termin jest U-zbiorem {zbiorem uniwersalnym}: jest to zbiór wszystkich zbiorów, które zawierają siebie jako element. Wszystkie fizyczne terminy i pojęcia, które adekwatnie oddają fenomenologię Bytu, są U-zbiorami. Są one przedmiotami myślowymi, które zawierają Całość jako element: Świadomość jest zbiorem wszystkich myśli i sama jest myślą: pierwotny termin = świadomość = U-zbiór wszystkich myśli.

Wszystkie zbiory, które nie zawierają się jako element są N-zbiorami. Takie wielkości nie należą do Bytu. Wszystkie idee, które są N-zbiorami, są fałszywymi epistemologicznymi pojęciami i muszą być usunięte z nauki i codziennego myślenia. Idea próżni jest takim właśnie N-zbiorem. Zgodnie z pospolitym rozumieniem w fizyce, próżnia zawiera cząsteczki i materię – nic zawiera coś. Skoro energia jest czaso-przestrzenią, rozciągłość (postrzegana jako wszechświat) jest energetycznym continuum – nie ma przerw pomiędzy rzeczami, które są niczym. Stąd też próżnia jako koncepcja jest wyeliminowana.

Pierwotny termin jest filozoficzno-logiczną kategorią, która może być uchwycona matematycznie. Matematyka znana jest jako przedłużenie logiki, która używa matematycznych symboli, takich jak liczby i znaki relacji. Obydwie dyscypliny nie mają zewnętrznego przedmiotu badań. Uważa się je za hermeneutyczne dyscypliny poprawnego myślenia. Zgodnie z zasadą ostatniej równoważności (świadomość równa się energia), obiektem ich badań jest: energia = czaso-przestrzeń. Jest to dowód istnienia matematyki, który uzasadnia jej istnienie i eliminuje jej kryzys podstaw jako nieprawidłowy element wyniku badania naukowego.

Właściwości Czaso-przestrzeni

Własnościami czaso-przestrzeni są: Zamknięty charakter, nieskończoność, ciągłość, niejednorodność (dyskretność/odrębność) i stałość. Są one połączonymi U-zbiorami i dlatego też są równoznaczne z pierwotnym terminem. U-zbiory nie mogą być odseparowane w rzeczywistości, ale jedynie w abstrakcyjny sposób w świadomości.

Właściwości czaso-przestrzeni są potwierdzone bez wyjątku przez wszystkie zjawiska, ponieważ każde zjawisko, które może być obserwowane jest podzbiorem pierwotnego terminu i zawiera jego esencję jako element. Zachowanie energii (1. zasada termodynamiki) udowadnia jedność czaso-przestrzeni, którą można wyobrazić sobie jako perpetuum mobile. Zachowanie energii może być wyrażone przez równość pomiędzy dwoma różnymi formami energii. Równanie takie, zwane również równowagą, oznacza niejednorodność i stałość czaso-przestrzeni.

Uświadomienie sobie, że fotony i materia występują w stałych odrębnych wielkościach, zwanych kwantami, tworzy podstawę mechaniki kwantowej. Równoważność pomiędzy energią w znaczeniu siły, a czaso-przestrzenią w znaczeniu rozciągłości udowadnia, że czaso-przestrzeń jest fizycznym continuum. W matematyce, continuum jest postrzegane jako nieskończoność. Nieskończoność czaso-przestrzeni jest zasadniczą filozoficzną kategorią, która nie może być dalej zdefiniowana. Najprostszym określeniem nieskończoności z antropocentrycznego punktu widzenia jest: „czaso-przestrzeń nie ma końca ani początku”. Wszystkie matematyczne definicje nieskończoności są zatem drugorzędne w swojej naturze i mogą być prześledzone z powrotem do tego pierwszego filozoficznego stwierdzenia.

Czaso-przestrzeń może być podzielona na nieskończenie wiele podzbiorów, które są rzeczami myślowymi. Ale odkąd są one U-zbiorami, mają one zawsze rzeczywiste odzwierciedlenie w zewnętrznym fizycznym świecie. U-zbiór równoważnych elementów definiowany jest jako poziom składający się nieskończonych systemów: Poziom protonowy czaso-przestrzeni składa się z nieskończenie wielu systemów zwanych protonami, które mają taką samą energię. Poziom i system są zatem abstrakcyjnymi matematycznymi kategoriami naszej świadomości: nie ma sposobu, żeby rozróżnić pomiędzy nieskończonością czaso-przestrzeni, a nieskończonością ludzkiej konceptualizacji.

Wszystkie poziomy i systemy są otwarte – wymieniają ze sobą energię. Mówimy również: „one oddziałują na siebie wzajemnie”. Otwartość systemów jest przejawem nieskończoności czaso-przestrzeni. Jedynie czaso-przestrzeń, pierwotny termin, jest samowystarczalna/kompletna (zamknięty charakter).

Symboliczne Przedstawienie Pierwotnego Terminu

Konwersja energii, zwana również wymianą energii, jest identyczna z pierwotnym terminem zgodnie z zasadą ostatniej równoważności. Czaso-przestrzeń jest w stałej transformacji energii. Możemy wyrazić symbolicznie pierwotny termin następująco:

Pierwotny Termin = czaso-przestrzeń = transformacja energii = E

Symbol „E” może być zastąpiony przez każdy inny symbol:

E = ∞ = 1 = E/E = 1/1 = ∞/∞ = 1/∞ = ∞/1 = itd.

Fundamentalne U-zbiory Konwersji Energii

Przekształcenie energii pomiędzy poziomami jest umownie nazywane „wertykalną wymianą energii”, a pomiędzy systemami – „horyzontalną wymianą energii”. Wymiana energii jest horyzontalna i wertykalna w tym samym czasie (U-zbiory). Podstawowe zdarzenie konwersji energii nazywamy „potencjałem czynnościowym”. Jest to stała ilość energii, która ma konkretny rozmiar dla każdego poziomu lub systemu. Potencjał czynnościowy wyrażony jest przez symbol „EA”. Definicja potencjału czynnościowego, tak jak poziomów czy systemów, jest arbitralnym aktem naszej świadomości. Zdolność tą nazywam „matematycznym stopniem swobody świadomości”. Uosabia ona nieskończoność czaso-przestrzeni. Tym samym każdy system może być zdefiniowany jako potencjał czynnościowy i vice versa. Wszystkie fizyczne zdarzenia które obserwujemy, są potencjałami czynnościowymi, tj. stałymi pakietami energii, które są wymieniane. Iloraz przekonwertowanej energii E i potencjału czynnościowego EA definiowany jest jako „czas absolutny” i wyrażony symbolem „f”. Wielkość ta jest U-zbiorem czaso-przestrzeni, pierwotnego terminu – utworzony jest w obrębie matematyki (przedmioty myśli). Jest to bezwymiarowa liczba należąca do continuum. Wielkość ta nie jest identyczna z „czasem konwencjonalnym” (t) znanym z życia codziennego. Z tego powodu, od tej pory w tekście czas absolutny po prostu będziemy nazywali „czasem”, a pojęcie czasu, które używamy w życiu codziennym „czasem konwencjonalnym”.

Wszystkie fizyczne wielkości, przy pomocy których opisuje się naturę, są abstrakcyjnymi U-zbiorami pierwotnego terminu, które definiowane są w ramach matematyki i wprowadzane do badań eksperymentalnych poprzez metodę pomiaru. Z tego powodu, nie jest możliwe rozdzielenie ich definicji od ich metody pomiaru. Takie wielkości nie mają rzeczywistej egzystencji poza ludzką świadomością. Jest to prawdą dla wszystkich wielkości, takich jak masa, ładunek, itd. Masa, zgodnie z jej konwencjonalną definicją jest stosunkiem/proporcją energii (iloraz dwóch wielkości energii). Ładunek jest synonimem powierzchni geometrycznej. Pleonazm ten mógł być odkryty jedynie w obrębie struktury nowej Aksjomatyki.

Czaso-przestrzeń sama w sobie jest wolna od ludzkich pojęć – istnieje ona bez ludzkiej konceptualizacji. Ale jako że wszystkie fizyczne wielkości są U-zbiorami, istnieje zawsze rzeczywiste odzwierciedlenie w świecie zewnętrznym.  To epistemologiczne podejście pokrywa się z kantowską zasadą zdrowego rozsądku poglądów a priori, zgodnie z którymi muszą się zachowywać rzeczy, i jest przeciwne empirycyzmowi, który jest przeważający w obecnych badaniach eksperymentalnych (1).

Prawo Uniwersalne jest Matematycznym Równaniem

Pierwotny termin może być wyrażony zgodnie z zasadą ostatniej równoważności jako matematyczne równanie, kiedy rozpoczynamy od definicji a priori czasu:

E = EA  f

Równanie to nazywane jest „Równaniem Uniwersalnym”. Ujmuje ono pierwotny termin środkami matematycznymi. Wszystkie konwencjonalne prawa fizyczne są matematycznymi równaniami, a tym samym U-zbiorami czaso-przestrzeni. Zawierają one równanie uniwersalne jako element. Udowadniam, że wszystkie znane prawa i ich zastosowania mogą być wyprowadzone z równania uniwersalnego. Z tego powodu równanie uniwersalne jest również nazywane „Prawem Uniwersalnym”. Równania takie nie mają rzeczywistego bytu poza matematyką, tj. poza ludzką świadomością. Niemniej jednak są one właściwym odbiciem czaso-przestrzeni. Dlatego też, matematyka jest jedynym stosownym (obiektywnym) przedstawieniem natury. Z tego samego powodu, fizyka jest stosowaną matematyką do materii nieorganicznej. Wiedza ta prowadzi do niesamowitego uproszczenia naszego spojrzenia na świat.

Każde matematyczne równanie, nieważne jak skomplikowane może być, jest równaniem z liczbą „1”, która jest identyczna z pierwotnym terminem zgodnie z zasadą ostatniej równoważności, np. E/EA f=1. Zatem, czaso-przestrzeń jest źródłem matematyki: Wszystkie matematyczne równania pochodzą z Prawa Uniwersalnego. Liczba „1” nie ma żadnego specjalnego znaczenia: może być zamieniona przez każdą inną liczbę. Jednakże, odkąd w fizyce wszystkie jednostki podane są z liczbą „1”, liczba ta została przyjęta jako główna liczba, z którą wszystkie pozostałe wielkości są porównane. Jeśli grawitacyjna energia systemu odniesienia jest arbitralnie zdefiniowana jako „1 kilogram”, wtedy grawitacyjna energia innego obiektu może być jedynie zmierzona w porównaniu i podana jako liczba, np. 5 kg. Stąd też masa nie jest immanentną właściwością natury, ale abstrakcyjną matematyczną wielkością, rzeczą myślową, konwencją matematyczną. Masa jest związkiem energii i tym samym bezwymiarową liczbą. Przymiot „kilogram” jest jedynie odnośnikiem do układu odniesienia i może być zastąpiony przez każde inne słowo albo nie musi być wspomniany w ogóle. Nie zmieniłoby to wcale poprawności matematycznego wyniku. Wgląd ten jest bardzo ważny, ponieważ można wyeliminować wszystkie jednostki układu SI w tradycyjnych wzorach fizycznych i przedstawić je bezpośrednio z pierwotnego terminu czaso-przestrzeni. Ta nowa symbolika czaso-przestrzenna prowadzi do niespodziewanego uproszczenia fizyki.

Definicja i Metoda Pomiaru Wielkości Fizycznych

Wszystkie wielkości fizyczne są abstrakcyjnymi U-podzbiorami czaso-przestrzeni. Ich jedyną definicją i metodą pomiaru jest matematyka. Nie mają one rzeczywistego istnienia poza matematyką. Są one rzeczami myślowymi. Ten prosty fakt nie może być wystarczająco często powtarzany. Wszystkie fizyczne wielkości definiowane są zgodnie z zasadą cyrkularnego argumentu i wprowadzane w fizykę (patrz definicja czasu powyżej). Zasada cyrkularnego argumentu jest jedyną operacyjną i poznawczą zasadą matematyki i fizyki. Składa się ona z dwóch dialektycznych aspektów:

1)  Tworzenie równoważników, dla przykładu jednostek pomiarowych: Wszystkie metry są takie same na całym świecie;

2) Tworzenie związków/proporcji/ilorazów, np. mierzenie przy pomocy standardowych jednostek pomiaru.

Zasada cyrkularnego argumentu jest zastosowaniem zasady ostatniej równoważności do części (U-podzbiorów) czaso-przestrzeni. Bierze początek z Całości, żeby uchwycić części. Zasada cyrkularnego argumentu jest U-podzbiorem zasady ostatniej równoważności i zawiera tą ostatnią jako element. Wszystkie matematyczne równania, które zawierają fizyczne wielkości jako U-podzbiory czaso-przestrzeni, utworzone są zgodnie z zasadą cyrkularnego argumentu. Zawierają one pierwotny termin jako element. Ponieważ jest on identyczny z uniwersalnym równaniem, zawierają one równanie uniwersalne jako element; ściśle mówiąc, są one derywacjami równania uniwersalnego. Wszystkie znane fizyczne prawa, które przedstawiają relacje pomiędzy różnymi wielkościami i obserwablami, oparte są na zasadzie ostatniej równoważności i są kształtowane zgodnie z zasadą cyrkularnego elementu. Zasada cyrkularnego argumentu wyraża postrzeganie jedności czaso-przestrzeni jako operatywny proces świadomości. Ukazuje ona fundamentalną „tautologię Bytu”.

Niedola poznawcza dzisiejszej fizyki leży w jej niezdolności zrozumienia tego spostrzeżenia. Obecnie, wszystkie fizyczne wielkości, takie jak masa, ładunek, prąd elektryczny, siła, przyspieszenie itd. nie są zdefiniowane zgodnie z zasadą cyrkularnego argumentu jako zastosowania zasady ostatniej równoważności, ale wedle „circulus vitiosus” (błędnego koła). Różnica między cyrkularnym argumentem, a circulus vitiosus leży w fakcie, że to ostatnie nie bierze pod uwagę Całości. Nie myśli się o istocie Całości, pierwotnym terminie, i akceptuje jej istnienie jako pewnik. Z tego wynika zasadniczy agnostycyzm współczesnej nauki, skrócony do poszukiwań. Nie uzasadnia swoich podstawowych pojęć, ale zbrodniczo lekceważy je – np. fizyka nie wie czym jest energia (Feynman).

Epistemologiczne podejście nowej Aksjomatyki Prawa Uniwersalnego jest odwrotne do poprzedniego podejścia w fizyce. Bierze początek z istoty pierwotnego terminu. Precyzuje je całkowicie i spójnie, i udowadnia, że wszystkie fizyczne pojęcia mogą być aksjomatycznie wyprowadzone z pierwotnego terminu zgodnie z zasadą cyrkularnego argumentu. Prowadzi to do zunifikowanej teorii fizyki i matematyki. Jednakże, skoro fizyka jest podstawą wszystkich nauk naturalnych, zastosowanie cyrkularnego argumentu ostatecznie prowadzi do ustanowienia ogólnej teorii wszystkich nauk wszech-teorii.

 Wymiary i Jednostki Czaso-przestrzeni

Fizyka składa się z części teoretycznej i empirycznej. Teoretyczna część zawiera definicję wielkości fizycznych. Empiryczna część zawiera mierzenie (eksperymenty) tych wielkości przez tworzenie zależności/proporcji z arbitralnie wybranymi jednostkami miary. Jako że wielkości te są U-podzbiorami czaso-przestrzeni, mierzone są w rzeczywistości jedynie zależności energii. Fakt ten został przeoczony przez konwencjonalną fizykę, ponieważ oparta jest ona na błędnym przekonaniu, że wielkości fizyczne są realnymi własnościami Bytu. W rzeczywistości, wszystkie fizyczne wielkości są tworzone jako przedmioty myśli w matematyce i wprowadzane w eksperymenty przez samego człowieka poprzez użycie matematyki jako części układu SI.

Przypis: Wszystkie weryfikowalne wyniki eksperymentu są natury matematycznej. Aczkolwiek czaso-przestrzeń jest wolna od pojęć. Z tego powodu, każdy eksperyment i każdy empiryczny wynik okazuje się tautologią Prawa Uniwersalnego. Z tego samego powodu, nie ma eksperymentu, który by naruszał i obalał Prawo Uniwersalne. Spostrzeżenie to tworzy epistemologiczne podłoże nowej Aksjomatyki. W tym samym czasie, ukazuje zasadniczą daremność próbowania obalenia Prawa Uniwersalnego. Poprzednia fizyka, z kolei, zawiodła w zaprezentowaniu epistemologicznego wyjaśnienia swojej terminologii.

W fizyce, każda wielkość wyrażona jest konwencjonalnie jako liczba z jednostkami pomiarowymi. Za każdą jednostką jest jeden lub więcej wymiarów. Definicja poszczególnej wielkości fizycznej nie może być oddzielona od swojej metody pomiaru. Matematyczna definicja i metoda pomiaru tworzą jednostkę dialektyczną. Zostawiam to czytelnikowi, aby sprawdzić tą wiedzę samemu na podstawie wybranych przykładów z podręcznika do fizyki.

Każda definicja jednostki oparta jest na pomiarze energii losowo wybranych prawdziwych systemów czaso-przestrzeni. Weźmy dwie podstawowe jednostki, „metr” dla wymiaru „długość” i „sekundę” dla wymiaru „czasu konwencjonalnego”. Zdefiniowane są one obecnie w koło na podstawie arbitralnego systemu czaso-przestrzeni fotonowej. Jednostka „metr” określona jest przez długość fali podstawowego fotonu h (stała Plancka) o energii E = h = EA f (równanie uniwersalne), kiedy czas (absolutny) wybrany jest z definicji  f = 1. Potencjał czynnościowy wyrażony jest w nowej Aksjomatyce następująco (patrz niżej): EA = SP(A)[przestrzeń-2d] f = λ2f = λ2, ponieważ f = 1. W tym przypadku długość fali podstawowego fotonu wynosi λ = 3 ×108 m, ponieważ prędkość światła mierzona jest c = λ f = 3 ×108 m/s. Długość fali podstawowego fotonu wynosi 3 ×108 m, ponieważ f = 1. Jednostka miary „metr” jest później definiowana w błędne koło jako 1/3 ×108 długości fali podstawowego fotonu (dla dalszych szczegółów patrz Tomy I i II).

Możesz natychmiast zobaczyć kołowy charakter tej definicji – bez jednostek zastępczych, metrów i sekund, nie ma pomiaru prędkości światła, która jest matematyczną obserwablą czaso-przestrzeni fotonowej (patrz niżej). Bez energii podstawowego fotonu, który może być uznany elementarnym potencjałem czynnościowym czaso-przestrzeni fotonowej, nie ma precyzyjnej definicji i pomiaru jednostek „metr” i ”sekunda”.

To samo dotyczy definicji i metody pomiaru czasu konwencjonalnego. Jednostka czasu „sekunda”, określana jest przez częstotliwość fC arbitralnie wybranego promieniowania fotonowego atomu cezu o energii E = h = fC i prędkości światła c = λC fC. Zdefiniowanie „sekundy” nie jest zatem możliwe, bez kołowego wprowadzenia jednostki długości „metr”. Obie jednostki wprowadzone są w koło w odniesieniu do energii/czaso-przestrzeni systemu fotonowego.

Na tym przykładzie możemy zobaczyć, że oryginalnym układem/systemem odniesienia dla podstawowych wymiarów, przestrzeni (długości) i czasu konwencjonalnego t (albo częstotliwości, ponieważ f = 1/t), jest czaso-przestrzeń fotonu. Ten prosty fakt o ogromny poznawczym znaczeniu jak do tej pory pozostawał ukryty przed fizykami, chociaż teoria względności Einsteina wybiera czaso-przestrzeń fotonową i prędkość światła jako układ odniesienia (w transformacjach Lorentza) , żeby mierzyć relatywistyczne zmiany przestrzeni i czasu systemów. Z tego powodu, ten układ odniesienia jest zachowany w nowej Aksjomatyce. Jednakże, może być on zastąpiony przez każdy inny układ odniesienia, ponieważ czaso-przestrzeń jest zamknięta.

Możemy wybrać jakikolwiek prawdziwy system jako układ odniesienia i porównywać z nim inne systemy poprzez zasadę cyrkularnego argumentu. Ten zasadniczy wniosek jest obrazowany przez fakt, że przed wybraniem czaso-przestrzeni fotonowej jako układu odniesienia, Ziemia była brana za układ odniesienia dla przestrzeni i czasu: 1 metr definiowany był jako ułamek południka przechodzącego przez Paryż, a sekunda określana była jako ułamek czasu obrotu Ziemi wokół własnej osi. Ponieważ ten układ odniesienia nie był bardzo dokładny, został zastąpiony przez czaso-przestrzeń fotonową. Generalnie, każdy układ odniesienia, np. obecnie obowiązujący układ SI, który jest surogatem – antropocentrycznym epifenomenem – może być zastąpiony każdym innym systemem.

Nowa Aksjomatyka udowadnia, że czaso-przestrzeń (Byt) składa się z jedynie dwóch wymiarów, ja mówię z części składowych – przestrzeni i czasu. Są one dialektycznie połączone i tworzą jedność czaso-przestrzeni. Z tego powodu, słowo „czaso-przestrzeń” preferowane jest jako opis pierwotnego terminu. Z tego wynika, że wszystkie pozostałe jednostki układu SI używanego w fizyce wyprowadzone są bezpośrednio z czaso-przestrzeni fotonowej i mogą być tym samym wyeliminowane z teoretycznej części fizyki. W żadnym wypadku nie poszerzają one naszej wiedzy o istocie czaso-przestrzeni, ale raczej skrywają ją. Może być to zilustrowane przez jednostki: „Kilogram” kg dla wymiaru „masa” m i jednostkę „KulombC dla wymiaru „ładunek” Q. Są one drugorzędnymi wymiarami i jednostkami, które uformowane zostały z dwóch wymiarów, z przestrzeni i czasu, w obrębie struktury matematyki. Są one U-podzbiorami czaso-przestrzeni: masa jest proporcją energii: m = E1/E2 = bezwymiarowa liczba (n) continuum, a ładunek jest synonimem powierzchni (proporcją/stosunkiem powierzchni) Q = A1/A2 = n [m2].

Fizyka może być naprawdę bardzo prosta, jeśli podchodzi się do niej właściwie. Z tego można wywnioskować, że wszystkie prawdziwe systemy czaso-przestrzeni muszą mieć masę i ładunek. Byłem w stanie odkryć dwie nowe fundamentalne stałe, masę i ładunek podstawowego fotonu h, i udowodnić, że wszystkie znane stałe mogą być wyprowadzone z tych dwóch stałych przez zastosowanie równania uniwersalnego (patrz Tabela wyżej, centralny kwadrat). W tym zakresie, odnoszę się do faktu, że konwencjonalna fizyka uważa, że fotony są zarówno „bezmasowe” i „wolne od ładunku”. Od razu się rozpoznaje ślepotę poznawczą aktualnej teorii fizycznej.

Ruch/Poruszanie się jest Jedyną Manifestacją Czaso-przestrzeni

Poruszanie się jest uniwersalnym i jedynym przejawem czaso-przestrzeni. Nasza świadomość postrzega transformację energii jedynie jako poruszanie się/ruch. Poruszanie się jest immanentną własnością czaso-przestrzeni i identyczna z nią zgodnie z zasadą ostatniej równoważności: pierwotny termin = poruszanie się. Uniwersalną fizyczną obserwablą (wielkością) ruchu, którą fizyka obrała w matematyce jest prędkość v. Z tego jedynie praktycznego powodu, ta abstrakcyjna matematyczna wielkość wybrana jest jako uniwersalna obserwabla czaso-przestrzeni w nowej Aksjomatyce. Mogłaby być zasadniczo zastąpiona przez jakąkolwiek inną matematyczną wielkość, która byłaby U-podzbiorem czaso-przestrzeni. Zalety prędkości leżą w jej prostej symbolicznej prezentacji, co powoduje, że znacznie łatwiej można zrozumieć fizykę. Każdy symboliczny system powinien być oparty przede wszystkim na aspektach dydaktycznych.

Szybkość definiowana jest jako proporcja (iloraz) dwóch wymiarów, przestrzeni (długości , s) i czasu konwencjonalnego (t), zgodnie z zasadą cyrkularnego argumentu: v = s/t. W obrębie przestrzeni euklidesowej, która została wprowadzona po raz pierwszy w mechanice klasycznej przez Newtona i która używana jest jako abstrakcyjny matematyczny układ odniesienia, przestrzeń może być zaprezentowana następująco: długość, s = [przestrzeń-1d], powierzchnia, A = [przestrzeń-2d], objętość, V = [przestrzeń-3d], albo przestrzeń = [przestrzeń-n-d], gdzie n = continuum. Atut tej symbolicznej prezentacji jest oczywisty: Poprawna jest ona dla każdej n-wymiarowej przestrzeni, dla wielowymiarowych przestrzeni teorii strun i dla przestrzeni fraktalnych (wymiarów Hausdorffa) topologii. Przestrzenie te coraz częściej znajdują swoje rozwiązanie we współczesnej fizyce. Ale również czterowymiarowa przestrzeń Minkowskiego teorii względności może być przez nią opisana (euklidesowa przestrzeń-3d plus wymiar czasu). Może być to łatwo udowodnione.

Prędkość składa się z przestrzeni i czasu konwencjonalnego. Przestrzeń uważana jest za rozciągłość. Rozciągłość jest fundamentalną własnością Bytu i identyczna jest z czaso-przestrzenią zgodnie z zasadą ostatniej równoważności. Konwencjonalny czas podany jest w prędkości jako odwrotna wartość 1/t i może być również wyrażony jako częstotliwość f = 1/t: v = s/t = s f. Znamy już ten wzór ze wzoru prędkości światła c = λ f, gdzie s = λ = długość-(fali). Odnosi się to do wszystkich fal. Ale skoro materia ma charakter falowy zgodnie z powszechnym zrozumieniem w fizyce (mechanika kwantowa), jak zostało to po raz pierwszy rozpoznane przez Broglie w 1924 r., nie ma w zasadzie różnicy pomiędzy wzorem klasycznej prędkości v = s/t, a tym prędkości fali v = λ f. Są one jedynie matematycznymi wariacjami jednej i tej samej rzeczy. Nawet ten prosty fakt nie został właściwie zrozumiany przez fizyków.

Częstotliwość jest bezwymiarową liczbą, która wskazuje liczbę okresowo występujących zdarzeń, w tym przypadku fal, w porównaniu z referencyjną periodycznością. Tak jak widzieliśmy to na przykładzie metody definicji i pomiaru konwencjonalnego czasu, częstotliwość arbitralnego promieniowania fotonu wybrana jest za układ odniesienia. Konwencjonalny czas ma wówczas odwrotną wartość tej częstotliwości. W matematyce, każda wielkość może być spójnie podana jako jej odwrotna wartość bez jakiejkolwiek zmiany w wyniku albo w wiedzy. Na podstawie tego przemyślenia, czas konwencjonalny może (i powinien) być konsekwentnie zastąpiony przez częstotliwość w fizyce. Zaleta jest oczywista. Częstotliwość jest bezpośrednią obserwablą czasu absolutnego f = E/EA, który wyprowadziliśmy bezpośrednio z oryginalnego terminu aksjomatycznie, tj. a priori. Jednakże, nie jest to jedyna fizyczna obserwabla czasu. Można udowodnić, że liczby innych wielkości, takich jak temperatura, pole magnetyczne itd., są również synonimami czasu.

Częstotliwość zatem mierzy czas, który jest abstrakcyjnym U-podzbiorem czaso-przestrzeni. Równoważność tych dwóch terminów jest bardzo łatwa do zrozumienia. Każda fala w ośrodku może być traktowana jako pakiet energii o określonej stałej wartości energii EA, która zależy jedynie od amplitudy fali (przestrzeni). Ilość przekształconej energii E w obrębie pewnego okresu, zależy jedynie od liczby (częstotliwości) rozchodzących się fal: E = EA f. Uzyskujemy równanie uniwersalne. Niezbędne wskazanie okresu obserwacji ponownie potwierdza wszechobecną zasadność zasady cyrkularnego argumentu w odniesieniu do związanej ze świadomością percepcji czaso-przestrzeni. Jeśli nie byłoby ludzi, żeby ustalić okres obserwacji, prawdziwość równania uniwersalnego nie zmieniłaby się. Konwersja energii E staje się nieskończona, ponieważ czas f również staje się nieskończony. Ale nieskończoność jest właściwością a priori energii czaso-przestrzeni. Ponieważ człowiek i jego świadomość są systemami czaso-przestrzeni, zawierają jego Byt jako element. Ta cyrkularna argumentacja (tautologia), która reprezentuje limit ludzkiej wiedzy na zawsze (na całą wieczność), nieuchronnie posiada, jak można zobaczyć, właściwości pierwotnego terminu (2).

Jeśli przedstawimy teraz szybkość w nowej symbolice czaso-przestrzennej, otrzymujemy bardzo prostą matematyczną prezentację, która bezbłędnie ukazuje, że może być ona wyprowadzona aksjomatycznie z pierwotnego terminu:

v = [przestrzeń-1d] × f = [przestrzeń-1d] × [czas] = [czaso-przestrzeń-1d] = E = Pierwotny Termin

Nową definicją prędkości jest: iloczyn jednowymiarowej przestrzeni i czasu zwany jest „jednowymiarową czaso-przestrzenią”. Jest to U-podzbiór czaso-przestrzeni, który utworzony jest w obrębie struktury matematyki. Wielkość ta nie ma realnego istnienia, ale zawsze znajduje rzeczywiste odzwierciedlenie w świecie fizycznym. Odkąd możemy również przypisać liczbę „1” pierwotnemu terminowi zgodnie z zasadą ostatniej równoważności, można wprowadzić nieskończenie wiele geometrycznych wymiarów w ramach matematyki, za pomocą których można przedstawić czaso-przestrzeń. Te różne wymiarowe prezentacje czaso-przestrzeni są równoważne, zgodnie z tą zasadą:

E = EA f = v =[czaso-przestrzeń-1d] = [czaso-przestrzeń-3d] (przestrzeń Minkowskiego) = vn = [czaso-przestrzeń-n-d] = constans = 1

 Odwrotność Przestrzeni i Czasu

Powyższe równanie ujawnia fundamentalną właściwość czaso-przestrzeni, mianowicie odwrotność jej części składowych, przestrzeni i czasu. Jest to fundamentalnie nowa realizacja niniejszej Aksjomatyki. Nawet jeśli ta wiedza jest już podstawą teorii względności, ani Einstein, ani żaden inny fizyk po nim nie zrozumiał jej poprawnie. Jest to najpoważniejsze przeoczenie współczesnej fizyki (3). Mówimy, że:

Dwie części składowe pierwotnego terminu, przestrzeń i czas, są dialektycznie połączonymi, kanonicznie sprzężonymi odwrotnymi wielkościami. Nie mogą być one odseparowane od siebie (U-zbiory) i tworzą jedność czaso-przestrzeni (4).

Jeśli przestrzeń się zwiększa, czas zmniejsza się i vice versa. Ale ponieważ zgodnie z równaniem uniwersalnym E = EA f, przekształcenie energii E jest proporcjonalne do czasu f, ponieważ potencjał czynnościowy jest stały: E ≈ f, ponieważ EA = const, wynika to z faktu, że energia i przestrzeń zachowują się również odwrotnie:

E =  EA f ≈ f = 1/ [przestrzeń]

Odwrotność energii i przestrzeni jest fundamentalną właściwością czaso-przestrzeni i jest w pełni potwierdzona przez wszystkie fizyczne zjawiska. Największa energia, energia nuklearna, znajduje się w najmniejszej przestrzeni jąder, najsłabsza energia, grawitacja, w największych przestrzennych systemach jak słońca, planety, układy słoneczne, galaktyki, itd. Ale nawet w grawitacji, to przeciwne zachowanie energii i przestrzeni jest wszędzie prawdziwe. Białe karły prezentują najmniejszą przestrzenną konfigurację gwiazd, ale ich grawitacyjny potencjał jest nieporównywalnie większy, niż ten czerwonych olbrzymów, innych gwiazd o wielkiej konfiguracji. Czarne dziury prezentują osobliwość przestrzenną, ale mają największy potencjał grawitacyjny, który przyciąga również światło tak mocno, że są niewidzialne – stąd nazwa. Listę przykładów można ciągnąć bez końca. Teoria względności odzwierciedla ten prosty fakt, ale bez właściwej jego interpretacji.

Zastosowania Rozpoznania Odwrotności Przestrzeni i Czasu

Czaso-przestrzeń jest jedyną rzeczywistością w zakresie ludzkiego postrzegania. Z tego prostego wystarczającego powodu trzeba stwierdzić, że w fizyce jedynie związki przestrzeni i czasu albo czaso-przestrzeni formować można zgodnie z zasadą cyrkularnego argumentu. Wszystkie naturalne stałe, które można do tej pory znaleźć w fizyce są takimi stałymi zależnościami/proporcjami. Istnienie stałych naturalnych jest najbardziej fundamentalnym i wszechobejmującym dowodem, że czaso-przestrzeń jest zamknięta i stała w sobie samej – ta stałość Całości manifestowana jest przez wszystkie części jako element, ponieważ są one U-podzbiorami czaso-przestrzeni. Zdanie sobie z tego sprawy również prowadzi do znacznego uproszczenia naszego fizycznego światopoglądu.

Pozorna matematyczna złożoność znajdująca się dzisiaj w fizyce nie jest zatem koniecznością z natury, ale została wprowadzona przez samych naukowców, a dokładniej mówiąc, jako wynik ich błędów myślenia. Jest to zbyteczne – a raczej, złożoność ta powinna być wyrzucona raz na zawsze z fizyki i naturalnych nauk. Jest to podstawowy dydaktyczny, pedagogiczny, albo jeśli chcesz, poznawczy cel nowej fizyczno-matematycznej Aksjomatyki. Podczas kiedy nauki naturalne szukały do tej pory swojego zbawienia w sztucznej złożoności formacji myślowych, sekret natury pozostał ukryty. Powód tego jest bardzo prosty: ze strachu przed rzekomą subiektywnością ludzkiej myśli, naukowcy całkowicie wykluczyli rolę świadomości ze swoich rozważań, pomimo przytłaczających dowodów, że wszystkie nauki są myślowymi strukturami, tj. kategorycznymi systemami.

Z tego powodu, nowa aksjomatyka rozpoczyna od pierwotnego terminu ludzkiej świadomości. Jest to początek i limit wszystkiej wiedzy – na zawsze!

Zdanie sobie sprawy z odwrotności pomiędzy przestrzenią i czasem, albo przestrzenią i energią, prowadzi do trzech dalszych aplikacji, które podsumuję jako aksjomaty podstawowe lub aksjomaty operacyjne. Aksjomaty te są mentalnymi wariacjami odwrotności czaso-przestrzeni i mają jedynie zadanie opisywania pewnych fizycznych zjawisk i ich wcześniejszej interpretacji bardziej dokładnie i zrozumiale dla fizyków, niż poprzednio. Dlatego też są one U-podzbiorami oryginalnej wiedzy o odwrotnym zachowaniu tych dwóch części składowym.

Pierwszy aksjomat nazywamy „aksjomatem dla zachowania potencjałów czynnościowych”. Jest to inna ścisła interpretacja pierwszej zasady termodynamiki o zachowaniu energii tak jak była ona początkowo sformułowana przez Mayera. Mówi on:

Potencjał czynnościowy EA1 systemu albo poziomu jest całkowicie przetransformowany w potencjał czynnościowy EA2 drugiego systemu albo poziomu i vice versa:

EA1 = EA2

Wszystkie znane prawa zachowań w fizyce, takie jak zachowanie mas, popędów, ładunków, liczby barionowej itd. podsumowane są w tym aksjomacie. Powód był wspominany kilka razy: Zachowanie fizycznych wielkości odzwierciedla zachowanie energii ze względu na jej zamknięty charakter, ponieważ wielkości te są abstrakcyjnymi matematycznymi wielkościami i tym samym jedynie U-podzbiorami czaso-przestrzeni.

Drugi podstawowy aksjomat jest wariacją pierwszego. Wprowadzony jest, żeby zilustrować jak wszystkie znane fizyczne prawa zostały sformułowane w obrębie ludzkiej świadomości. Aksjomat ten uosabia, można by rzec „archetyp” wszystkich intuicyjnych myśli w matematyce, których jest w literaturze całkiem sporo; dzięki niemu, ten archetyp matematycznej podświadomości staje się po raz pierwszy świadomy. Przy pomocy tego aksjomatu można poddać fizykę i jej reprezentantów quasi „głębokiej freudowskiej analizie„ w celu zrozumienia, gdzie wyłączyli oni świadomość i w ten sposób zatarasowali sobie drogę do głębszej wiedzy istnienia Prawa Uniwersalnego. Ćwiczenie to jest pouczające i godne polecania, ponieważ pomaga ono wymazać zły sposób myślenia z przeszłości peu á peu (krok po kroku). Uczenie się jest w pierwszej kolejności adaptacją. Ten operatywny aksjomat nazywamy „aksjomatem redukcyjności”. Mówi on:

Każda wymiana energii w czaso-przestrzeni może być widziana jako interakcja pomiędzy dwoma bytami (systemami), ponieważ wszystkie części czaso-przestrzeni są U-podzbiorami i zawierają się jako elementy. Każda interakcja skutkuje nowym bytem, którego energia może być przedstawiona w matematyce jako iloczyn czaso-przestrzeni/energii dwóch współoddziałujących na siebie bytów:

E = E1×E2 = E1E2

Nawet jeśli aksjomat ten może wydawać się zrozumiały sam przez się, skrywa on dalekosiężne spostrzeżenia, których fizycy nie byli jeszcze w stanie pojąć. Może być to zobrazowane przez definicję pędu p = mv w mechanice klasycznej i definicję energii w słynnym równaniu Einsteina o równoważności masy-energii E = mc2. Zaczniemy od pędu. Weźmy obiekt o masie m. Symbol „m” jest umowny tak jak termin „masa”. Można wybrać symbol „m” jako symbol dla obiektu w spoczynku (masy spoczynkowej). W tym przypadku, symbol ten odpowiada energii obiektu w spoczynku m = E1. Jeśli zachodzi interakcja z tym obiektem, np. przyciąganie grawitacyjne, wtedy obiekt ten się porusza. Możemy uznać ten ruch jako kolejny byt. W fizyce jest to zazwyczaj ujmowane przez prędkość v, która jest jednowymiarową obserwablą czaso-przestrzeni. W tym przypadku, możemy umieścić prędkość dla energii tego bytu v = E2.

Należy podkreślić, że wszystkie te przypisania symboli odbywają się w obrębie matematyki i są zatem „przedmiotami myślowymi”. To samo tyczy się, jak już zostało wspomniane, każdej fizycznej wielkości takiej jak masa czy prędkość. Zgodnie z aksjomatem redukcyjności, całkowita energia poruszającego się obiektu może być teraz przedstawiona jako iloczyn energii tych dwóch bytów określonych powyżej:

E = E1E2 = mv = SP(A)[czaso-przestrzeń-1d] = pęd = p

Uzyskujemy klasyczną definicję pędu p = mv, która może być teraz przedstawiona bardzo prosto w nowej symbolice czaso-przestrzennej: p = SP(A)[czaso-przestrzeń-1d]. W tym przypadku, dla m wybrany jest równoważny symbol SP(A) = zbiór prawdopodobieństwa = n = continuum. To jest konwencja nowej Aksjomatyki. Zgodnie z zasadą ostatniej równoważności, zarówno zbiór prawdopodobieństwa SP(A) i continuum są równoważne pierwotnemu terminowi. Skoro masa jest z definicji stosunkiem energii i tym samym bezwymiarową liczbą n, może być również uważany jako prawdopodobieństwo P zbioru SP(A). W matematyce zbiór prawdopodobieństwa definiowany jest jako P(A) – prawdopodobieństwo zdarzenia A. Jest to kolejna symboliczna prezentacja continuum wszystkich liczb. Dodatkowo używamy znaku „S” dla „strukturalnej złożoności”, żeby pokazać, że nasz zbiór prawdopodobieństwa odnosi się do strukturalnej złożoności czaso-przestrzeni (istnienie form przestrzennych), podczas gdy zbiór P(A) jest abstrakcyjnym matematycznym terminem bez realnego powiązania. Oznaczenie to jest wyłącznie dydaktyczne i może być równie dobrze porzucone.

Aksjomat redukcyjności może być zastosowany do wszystkich znanych praw fizyki. Wybieramy równanie Einsteina, ponieważ utrzymuje ono uniwersalną pozycję pośród praw – wierzy się, że udowadnia równoważność pomiędzy energią, a masą. Jednakże, skoro masa jako relacja energii (iloraz) jest abstrakcyjną bezwymiarową wielkością i zatem U-podzbiorem czaso-przestrzeni, ta słynna równoważność okazuje się przy bliższym zbadaniu pleonazmem, który jest generalnie traktowany jako największy grzech w nauce.

W mechanice klasycznej, zasada zachowania pędu wyprowadzona jest dla zderzenia sprężystego. Nie ma oczywiście takiego zderzenia, ponieważ zawsze występuje tarcie i utrata energii termicznej – jest to abstrakcja ludzkiej świadomości, która intuicyjnie oddaje zamknięty charakter czaso-przestrzeni jako pewnego rodzaju perpetuum mobile i przenosi tą właściwość na części. Za zasadą zachowania pędu leży aksjomat redukcyjności. Rozważmy dwa systemy o energiach E1 i E2 jako pęd E1 = p1 = m1v1 i E2 = p2 = m2v2, które oddziałują na siebie wzajemnie (zderzenie sprężyste). W tym przypadku, energia E wynikającego systemu może być przedstawiona przez aksjomat redukcyjności:

E = E1×E2 = p1×p2 = m1v1×m2v2 = mv2 = SP(A)[czaso-przestrzeń-2d],

gdzie m = m1m2 i v2 = v1v2, np. v2 = 2×8 = 16 = 42, gdzie v1 = 2, a v2 = 8. Z tego uzyskujemy nowe reprezentacje czaso-przestrzeni równania uniwersalnego:

E = EA f = mv2 = SP(A)[czaso-przestrzeń-2d]

i potencjał czynnościowy

E = SP(A)[przestrzeń-2d] f

Kiedy zastosujemy twierdzenie zachowania pędu, które widzieliśmy w zastosowaniu aksjomatu redukcyjności, do dwóch poruszających się obiektów, których oddziaływanie postrzegane jest jako zderzenie sprężyste, uzyskujemy dwuwymiarowe przedstawienie energii wynikającego systemu zawierającego kwadrat prędkości. Ta prezentacja równania uniwersalnego jest nieświadomie wybrana przez fizyków w wielu konwencjonalnych prawach. Staje się to jasne, kiedy przedstawia się prawa w nowej symbolice czaso-przestrzennej. Ponieważ matematyka i Aksjomatyka są przemiennymi (przechodnimi) systemami, tj. są równoważnymi systemami aksjomatycznymi, można wyrazić prawa w stary, jak również w nowy sposób pisania i obliczać nimi bez zmienienia końcowego wyniku. Jednakże, przewaga nowej prezentacji nie może być przeoczona. Zamiast wielu konwencjonalnych wielkości, które prowadzą do znacznego zamieszania i uniemożliwiają uczenie się fizycznych wzorów, są teraz tylko dwie wielkości (wymiary, części składowe) – przestrzeń i czas – które mogą być wyrażone jako liczby continuum. Ich wartości tworzą stałe bezwymiarowe relacje (stałe absolutne).

Tak więc dwuwymiarowe prezentacje energii w fizyce nie mają głębszego znaczenia, ale skutkują dominującymi geometrycznymi przedstawieniami pędu lub prędkości jako linie (wektory). Z reguły, trzywymiarowa przestrzeń euklidesowa zredukowana jest do dwuwymiarowego układu współrzędnych, ponieważ może to być znacznie łatwiej narysowane na kartce papieru. Na początku udowodniliśmy, że liczba wymiarów, dzięki którym możemy przedstawić czaso-przestrzeń, w obrębie struktury geometrycznego formalizmu jest nieistotna, ponieważ zgodnie z zasadą ostatniej równoważności wszystkie n-wymiarowe prezentacje są równe sobie. W nowej Aksjomatyce wybieram dwuwymiarowe prezentacje czaso-przestrzeni jako wzór, który jest równoważny równaniu uniwersalnemu, ponieważ wielce upraszcza on wyprowadzanie tradycyjnych wzorów praw fizycznych z równania uniwersalnego. Dydaktyka odgrywa również centralną rolę w tej decyzji.

Jeśli zastosujemy teraz to przedstawienie równania uniwersalnego do czaso-przestrzeni fotonowej, musimy jedynie zastąpić symbol prędkości v, tym symbolem prędkości światła c: c = v i otrzymujemy wielce uznawane równanie Einsteina:

E = SP(A)[czaso-przestrzeń-2d] = mv2 = mc2,

o którym nadal nie wiemy jak on je wyprowadził i które dlatego też wychwalane jest jako wynik jego „genialnej intuicji”. Jednakże, uniwersalny charakter tego równania może być wyjaśniony bardzo prosto przez fakt, że czaso-przestrzeń fotonowa została wybrana za początkowy układ odniesienia w fizyce – widzieliśmy, że ma się tak zarówno z układem SI i teorią względności. Czaso-przestrzeń fotonowa definiowana jest tutaj jako energia, podczas gdy energia materii przedstawiona jest jako masa, tj. jako związek/proporcja energii. Stwierdzenie, że masa równa się energia jest tym samym kolejną pleonastyczną parafrazą aksjomatu zachowania potencjałów czynnościowych.

Równanie Einsteina tym sposobem obejmuje wymianę energii pomiędzy materią i czaso-przestrzenią fotonową. Ta wertykalna wymiana energii ma kluczowe znaczenie dla zrozumienia fizyki, zwłaszcza dla wyjaśnienia mechanizmu grawitacji, który jest wciąż dzisiaj nieznany. Ta wymiana energii może być szczegółowo opisana po raz pierwszy w nowej Aksjomatyce, przy czym została odkryta pewna liczba nowych fundamentalnych stałych (patrz Tom II). Zważywszy na fakt, że ostatnie fundamentalne stałe zostały odkryte więcej niż 70 lat temu, korzyści nowej Aksjomatyki stają się oczywiste.

Trzeci podstawowy aksjomat został wprowadzony wyłącznie aby ułatwić dynamiczne spojrzenie na otwarte czaso-przestrzenne systemy, które są w stałej przemianie energii. W związku z tym należy zaznaczyć, że poprzednie spojrzenie na naturę w fizyce jest wyłącznie statyczne. Statyczne spojrzenie na rzeczy jest konsekwencją stosowania matematyki jako jedynej metody definicji i pomiaru fizycznych wielkości. Aspekt ten jest wyjaśniony poniżej. Trzeci podstawowy aksjomat stwierdza:

Każdy system, który jest w dynamicznej wymianie energii z czaso-przestrzenią, może być zredukowany do dwóch poziomów (bytów), których gradienty energii zachowują się odwrotnie. Gradienty te nazywane są również korelacjami dalekiego zasięgu.

Dzięki temu aksjomatowi, jako paradygmat dla dynamicznego zachowania wszystkich otwartych systemów (nie ma innych – zamknięte systemy wprowadzone w fizyce są czystą abstrakcją), zarówno regulacja komórek i ludzkiego organizmu, jak również regulacja ekonomii na poziomie mikro i makro, może być po raz pierwszy spójnie wyjaśniona i opisana kinematycznie. Prowadzi to ogólnej teorii biologicznej i społecznej regulacji. Poszczególne aspekty tej teorii omówione są w następujących rozdziałach o historii filozofii.

Nowe Pojęcie „Strukturalnej Złożoności, KS

Współczesny fizyczny światopogląd oparty jest na koncepcji dualizmu korpuskularno-falowego. Dualizm ten omyłkowo widziany jest jako własność czaso-przestrzeni. W rzeczywistości, jest on jedynie dynamiczno-statycznym spojrzeniem na naturę, z falami reprezentującymi dynamiczny światopogląd i cząsteczkami jako statyczny. W rzeczywistości, czaso-przestrzeń jest w stałej transformacji, dlatego też wszystkie systemy są zawsze w ruchu. Przekształcenie tej dynamiki w statykę odbywa się w naszej świadomości dzięki pomocy matematyki. Matematyczne przedstawienie natury jest statyczne w każdym calu. Powodem tego jest to, że można jedynie mierzyć przestrzeń albo czas, jeśli jedna z tych dwóch części składowych jest zatrzymana (wstrzymana) sztucznie, tj. przez matematyczną regulację w głowie. Ponieważ te dwie części składowe zachowują się odwrotnie do siebie nawzajem i tworzą jedność, jedna część składowa jest zawsze uważana za stałą, jeśli druga z nich jest sztucznie zatrzymana. Ten matematyczny trik oparty jest na zastosowaniu głównej liczby „1”.

Zilustrujemy to używając uniwersalnego równania z powyżej. Jeśli liczba „1” przypisana jest czasowi f, wtedy geometryczna powierzchnia jest uzyskana z kwadratu prędkości w obrębie struktury matematycznego formalizmu:

E = EA f = SP(A)[czaso-przestrzeń-2d] = SP(A)[przestrzeń-2d] f 2,

jeśli f = SP(A) = 1, wtedy

E = KS = SP(A)[przestrzeń-2d] = pole powierzchni =

strukturalna złożoność

Ostatnie równanie ukazuje jak można uzyskać statyczną geometryczną wielkość, w tym przypadku powierzchnię, z równania uniwersalnego energii, które zawiera prędkość jako uniwersalną wielkość ruchu, przez zatrzymanie czasu f, tj. poprzez przypisanie jej liczby „1”. Pojęcie strukturalnej złożoności włącza również wszystkie geometryczne prezentacje, ponieważ są one równoważne. Z zasady, KS jest identyczna z powierzchnią, ponieważ wielkość ta jest najczęściej używana w fizyce. Wiele wielkości okazuje się być pleonazmami powierzchni, np. ładunek, moment magnetyczny, itd. Ich jednostki są wtedy synonimami dla „1 metra kwadrat”. Również to uświadomienie prowadzi do znaczącego uproszczenia naszego fizycznego poglądu na świat.

Ponieważ wiele obserwabli w fizyce jest geometrycznymi wielkościami, koncepcja strukturalnej złożoności wprowadzona jest jako zbiór wszystkich geometrycznych wielkości. Uosabia ona statyczny obraz świata w fizyce. Każdy opis zewnętrznych form jest statyczny. Dotyczy to wszystkich charakterystyk natury, które przeważają w medycynie i bionaukach. Wszystkie geometryczne prezentacje, takie jak wektory, powierzchnie, objętości i całki powierzchniowe, muszą być również dodane do KS. Pierwotny termin czaso-przestrzeni E, z drugiej strony wyraża dynamiczny światopogląd fizyki. Uniwersalne równanie E = EA f  reprezentuje to postrzeganie rzeczy.

Niezwykła Symplifikacja Nowej Aksjomatyki Prawa Uniwersalnego

Uproszczenie nowej teorii PU może być genialnie zilustrowane przez następującą tabelę, która zawiera najbardziej powszechne fizyczne wielkości, które używane są w fizyce, żeby opisać zewnętrzny świat fizyczny. Wszystkie wielkości te uznawane są aktualnie przez wszystkich fizyków za przynależące do materii jako jej cechy wrodzone. Stąd też błędnie oni wierzą, że rozmiary te mają faktyczne istnienie w fizycznym świecie.

W istocie, wszystkie te wielkości zostały zdefiniowane w abstrakcyjny matematyczny sposób w głowach fizyków przez okres kilku stuleci, w trakcie których fizyka ewoluowała w naukę naturalną z porozrzucanych eksperymentów i późniejszych wysiłków fizyków, żeby zaprezentować wyniki te w konsekwentny, potwierdzalny matematyczny sposób. W taki właśnie sposób ich wyniki mogły być powielone przez innych naukowców, tak żeby ich zasadność mogła być niezależnie udowodniona. To dokładne powielenie fizycznych wyników uzyskanych podczas eksperymentów stworzyło reputację fizyki, jako najbardziej ścisłej ludzkiej nauki naturalnej.

Tak naprawdę, niesprawdzone używanie różnorodności abstrakcyjnych matematycznych zmiennych i symboli w celu opisania natury, które były później interpretowane jako immanentne (przyrodzone) właściwości materii było fundamentalną epistemologiczną gafą wszystkich fizyków, co doprowadziło do obecnej niepotrzebnej i bezkompromisowej matematycznej złożoności w tej dyscyplinie. Ta ostatnia przesłoniła i zaciemniła prostotę Natury Energii = Wszystkiego-CO-Jest = Pierwotnego Terminu Ludzkiej Świadomości, z której może być stworzona nieskończona różnorodność form.

Proszę zwrócić uwagę na środkową kolumnę w tabeli poniżej, która zawiera konwencjonalne wzory tych powszechnych wielkości w fizyce, a później na prawą kolumnę, która zawiera te same wzory i równania przedstawione w nowej czaso-przestrzennej symbolice. Można dokonywać obliczeń za pomocą konwencjonalnych równań, które są raczej skomplikowane i dezorientujące, albo za pomocą tych samych równań w nowej czaso-przestrzennej symbolicznej prezentacji i uzyskać te same (identyczne) wyniki matematyczne.

Powodem tego jest to, że nowa fizyczna i matematyczna Aksjomatyka PU przyjęła formalistyczną zasadę wewnętrznej spójności i braku zaprzeczeń propagowaną po raz pierwszy przez Hilberta w matematyce, która jest w istocie jedyną prawdziwą Aksjomatyką Ludzkiego Myślenia, dzięki temu nowa symbolika czaso-przestrzenna jest przemiennym, równoważnym matematycznym systemem względem starego bardzo skomplikowanego konwencjonalnego matematycznego systemu używanego dzisiaj w fizyce.

Zaleta nowej symboliki czaso-przestrzennej w fizyce leży w podstawowej prawdzie kognitywnej, że ludzie mogą postrzegać energię wyłącznie jako czaso-przestrzeń z powodu ich ograniczonych zmysłów. Na drugim etapie, dzielą oni czaso-przestrzeń na przestrzeń i czas poprzez sztuczne zatrzymanie jednej z części składowych w swoim umyśle w celu zmierzenia ich jako rzekomo odseparowane byty w świecie zewnętrznym. W matematyce, wyrażone jest to przez przypisanie, albo przestrzeni albo czasowi, liczby „1” przyjmując, że jest on/ona stały/stała i się nie zmienia.

Jest to wysoce fałszywa i wadliwa procedura, jako że czaso-przestrzeń jest jednością i jej dwie części składowe są nierozerwalnie połączone (kanonicznie sprzężone, jak to się mówi w matematyce) i zachowują się odwrotnie. Ten fundamentalny i pokaźny fakt ludzkiej rzeczywistości, postrzegany przez wszystkich ludzi jako czaso-przestrzeń, gdzie wszystkie naukowe poszukiwania dzisiaj mają miejsce jako stosowany empirycyzm, pozostał całkowicie nierozpoznany przez wszystkich fizyków, dopóki nie rozwiązałem tej fundamentalnej gnostycznej pomyłki wszystkich naukowców w 1994 r. i wprowadziłem nowy czaso-przestrzenny symbolizm w fizyce i nauce. Wgląd ten doprowadził do bardzo łatwego ujednolicenia wszystkich fizycznych dyscyplin w myśl jednego Uniwersalnego Prawa Natury:

Prawo Ewolucji

Można teraz zacząć od strukturalnej złożoności i wyprowadzić równanie uniwersalne dla tej statycznej wielkości: E = KS f 2, zatem KS = E/ f 2. Jeśli wprowadzić konwencjonalny czas t zamiast czasu f, wtedy uzyskuje się Prawo Ewolucji, jako derywację Prawa Uniwersalnego:

KS = E t2

Prawo ewolucji głosi:

Strukturalna złożoność jest proporcjonalna do przekonwertowanej energii i rośnie z kwadratem czasu konwencjonalnego, tj. wykładniczo.

Prawo to nie powinno być przeceniane, ale jedynie widziane jako odmienne, statyczne przedstawienie rzeczy. Niemniej jednak obowiązuje ono bez jakiegokolwiek wyjątku we wszystkich zjawiskach, ponieważ jest ono derywacją Prawa Uniwersalnego. Z pomocą prawa ewolucji można bardzo dokładnie opisać ekonomiczny rozwój ludzkości, który może być również określony jako ewolucja.

Są to podstawowe twierdzenia nowej fizycznej Aksjomatyki, które są w pełni potwierdzone przez fenomenologię Bytu i prowadzą do ujednolicenia fizyki. Napotkamy te podstawowe idee raz za razem w przeróżnych filozoficznych szkołach Zachodniej Cywilizacji. Celem tego traktatu jest udowodnienie, że postrzeganie Prawa Uniwersalnego zawsze było w centrum całego abstrakcyjnego ludzkiego myślenia.

Przypisy:

1. Argumentacja ta poczyniona jest z agnostycznego punktu widzenia współczesnej nauki i umyślnie pomija fundamentalną prawdę, że nasza rzeczywistość jest produktem naszych myśli jako istot kreatorów, zarówno na poziomie duszy, gdzie ta holograficzna rzeczywistość-3d jest tworzona, i na poziomie ego-umysłu, gdzie osobiste idee i emocje tworzą indywidualną subiektywną rzeczywistość, którą wcielona osobowość chce doświadczyć jako przeznaczenie. We wprowadzeniu tym, chciałem utrzymać prostotę rzeczy i jedynie wskazać, że naukowcy mogą obserwować w świecie zewnętrznym to co rzutują na niego swoimi myślami w sposób a priori, i dlaczego eksploracyjny empirycyzm, który dominuje światopogląd współczesnej nauki, jest najbardziej fałszywą ideą ze wszystkich.

2. Doświadczenie wykazało, że ten abstrakcyjny poziom argumentacji nowej Aksjomatyki stwarza największe trudności dla konwencjonalnie wytrenowanego, filozoficznie niedoświadczonego fizyka. Jedyną dla nich możliwością, żeby ponownie myśleć, tj. zacząć myśleć poprawnie, jest zapomnieć wszystko czego się nauczyli do tej pory. Następnie muszą, jak małe dzieci, zacząć zapamiętywać i uwewnętrzniać nową Aksjomatykę. Ponieważ teoria ta jest bardzo prosta i zwięzła, powinien być to bardzo krótki proces nauki. Potem wiedza nabyta w fizyce i naukach naturalnych będzie pasować bezproblemowo i bez żadnego zaprzeczenia w nowej Aksjomatyce. Podejście to wymaga jedynie samodyscypliny w myśleniu i psychologicznego przezwyciężenia wewnętrznego oporu, tj. nie można uniknąć przyznania się, że myślało się aż do teraz błędnie w fizyce w fundamentalny sposób. Zalety takiego przyznania się dla uczestników mogą być zobrazowane przez obecny przykład z upadku komunizmu. Ci komuniści spoza nomenklatury partyjnej, którzy natychmiast wyrzekli się komunistycznego dogmatu i przyjęli zasady gospodarki rynkowej, stali się w mgnieniu oka największymi i najbardziej wziętymi kapitalistami, nawet jeśli byli nieznacznie zdegradowani przez zachodnią konkurencję i zdyskredytowani jako „czerwoni skorumpowani mafiozi”, co jest również prawdą, ale mija się z psychologiczną pointą. Zjawisko to może być obserwowane bez wyjątku we wszystkich byłych socjalistycznych krajach i wszyscy ci tak zwani „oligarchowie” byli tak naprawdę blisko połączeni ze zbrodniczymi kabalistami na Zachodzie. Ale nawet transformacja Niemców z przekonanych nazistów do sumiennych demokratów przyniosła im jedynie korzyści. To samo będzie miało zastosowanie w odniesieniu do fizyków, jak tylko zrozumieją oni, że fizyka jest zaledwie stosowaną matematyką do nieożywionej natury. Realizacja, że reprezentacji stosowanej matematyki będą lepszymi fizykami, w przyszłości spowoduje konieczne cierpienie, które nakłoni fizykę, aby fundamentalnie zmienić się jako nauka. Przykłady te ilustrują, że każdy może przejąć kontrole nad swoim przeznaczeniem i zmienić swoje życie od podstaw. Ci, którym się nie powiedzie w tym osiągnięciu, nieuchronnie spadną na dalszy plan jako „wiecznie wczorajsi”. Będą przegranymi czaso-przestrzennej ewolucji na poziomie społecznym.

3. Jeśli zrozumiałoby się odwrotność przestrzeni i czasu 100 lat temu, fizyka obrałaby zupełnie inny kurs i ludzkość zostałaby, najprawdopodobniej, oszczędzona przed atomowym holokaustem Hiroszimy i Nagasaki, mieczem Damoklesa Zimnej Wojny, jak również przed wydarzeniami takimi jak Czarnobyl. Dwie wojny światowe były również z powodu fiaska w rozpoznaniu esencji czaso-przestrzeni.

4. To uświadomienie jest tak samo w sobie proste, że aż do tego dnia nie jestem w stanie znaleźć satysfakcjonującego wyjaśnienia, dlaczego ludzkość nie dotarła do tego wcześniej. Książka ta jest próbą udzielenia częściowej odpowiedzi na to pytanie.

This entry was posted in Ascension. Bookmark the permalink.

Comments are closed.